Nos parlèt d'un temps, que los mens de vint ans, lo pòdon pas conéisser...

I a dos meses, vegèri "Carle Aznavour en concèrt a Montpelhièr". Diguèri a la mamà "Es l'escasença, qu'aprèp serà tròp tard". E vejaquí nos dijòus de ser partidas per veire, e mai que mai, per escotar d'Aznavour. Sus la rota, pas que de cagaraulas en Laguna. Encapèri la rason d'aquela concentracion anormala de gasteropòds, sonque en arribant al Zenith : Mejana d'atge de la populacion sus plaça : 75 ans. Los concèrts qu'an de costuma una primièra partida, o que començan una mièja ora mai tard, aquí i pensatz pas ! A uòch oras picantas, lo monsur èra assetat, penchenat, lo micro dins las mans, aprestat per cantar que ! Los vièlhs i tenon a l'ora. Se fa pas d'èsser en retard. Es simple, lo mendre pet de travèrs, los vièlhs te ne fan un formatge.

Ieu amb mon imaginacion versanta (e pas totjorn santa), tiravi de plans sus la comEta. Benlèu que me remarcarà, Aznavour. Benlèu s
nos maridarem ! Sens anar tan luònh, me pensavi que parlariá un pauc. Un bocin d'occitan puòi qu'es a Montpelhièr, fariá pas de mal. Ieu e mon imaginacion. Pas bonjorn, pas mèrda e en abans la musica ! Avètz ja ausit l'expression "aver un caractèr a la Carle Aznavour " ? Se trapariá : "expression modèrna (o vièlha) per dire de quauqu'un qu'a un caractèr de mèrda". L'aviái ja vist dins d'emissions Aznavour. Me disiái qu'èra normal d'aver una personalitat, quand òm es un artista grand. Parlar franc es rare a l'ora d'ara. Aquí i a pas pus res de normal. Canta una, doas, tres cançons. S'arrèsta per parlar.
Aaaa, o sabiái, se pòt pas far autrament :

_Bonser en totes !

A, quand mème. Es pas tròp lèu...

_Voliái rampelar, per que sai que i a de personas qu'ausisson mal dins la sala...

Aaa, quane brave òme...A un mot gens per los qu'ausisson pas.

_...qu'es enebit de prene de fòtos, que lo lum me destorba vertadièrament, es insuportable.

Bug cerebral e l'aire estabosit que vai amb.

. A-n'aquel moment, encapèri pas. Per que son los sords que prenon de fòtos amb de flash ? Puòi, un esliuç de vertat : Lo tipe es a engular los que prenon de fòtos. E foguèt coma aquò tres còps dins lo concèrt. Vos pòdi assegurar qu'escampa un brave còp de freg per lo demai de la serada. Per lo rampèl, tornèt pas tanpauc. Mas aquò, es encara pas res...
Quand lo mond van a un concèrt, espèran totjorn la o las cançons que lor agradan mai. Esperavi doncas saborejar lo moment ont cantariá La mamà, Coma dison, For me , Me vesiái ja, Te daissas anar... Sus las quatre, ne cantèt pas qu'una : La mamà, qu'escagassèt coma cal. Aquel cant, conta las darrièras oras d'una mamà italiana. M'agrada, per que capita de pintrar la scena coma se i èri. En tot cas, dins mon cap a ieu, son d'imatges fòrça evocators. Brèu, es pas un cançon per cacalassar ! E ben al concèrt, en plaça de l'aire triste, cantèt La mamà sus un aire de gaug ! Lo mond tiravan totes un morre de tres pams. Comprenguèrem pas çò que se passèt dins la tèsta de Carle Aznavour aquel dijòus 10 de novembre, mas demorarà un mistèri...

En tornant legir, m'avisi qu'ai romegat de longa, coma de costuma. Cal pas creire : èri contenta contenta de veire e d'ausir Aznavour. M'agradan totjorn sas cançons e vos asseguri qu'a una votz tant extraordinària que coma sul CD ! Es malaisit de dire quana cançon preferissi. Ne meti doas aquí, qu'a mon vejaire, fan partidas de las melhoras :

La primièra : Comme ils disent (clicatz per veire)

La segonda :

She, Charles Aznavour. Aquesta es subrebèla, e mai per ieu, qu'asiri l'anglés de costuma