« Cal pas jutjar un libre a sa cobertura ». Òm ditz de longa, qu'es pas polit d'aver de prejutjat sus las gens, e encara mai de criticar quand òm sap pas. Aquò començava.. tre l'enfància, quand alongavam dos pans de nas davant los espinarcs crèmas, e que la mamà reprochava : « _Cal gostar abans de dire qu'es pas bon ! ». Fin finala es quand même desgulassa, mas al mens se podèm regaudir d'aver tastat...o pas ! Marcha tanben per la musica, los vestits, los libres e las personas. Pareis que n'i a que capitan de demorar neutre. Ieu ne soi pas capabla e mai s'ensagi de me melhorar. Vertat qu'es mal. Dempuòi que trevi lo departament d'occitan, aviái de prejutjats sus qualquas personalitats, mai que mai d'escrivans. Comencèt amb Mistral e son òbra màger : Mirèio. M'a pas res fach pecairòt. Son benlèu de causas qu'ausiguèri pr'aquí n'aquí, una frasa per aicí, una frasa per ailà, o mesclatz tot e PAN ! Avètz una idèia tota facha sus Mistral. E vaquí qu'en primièra annada, nos calguèt legir Mirèio ! Urosament que soi una estudianta seriosa que fai sos devers, legiguèri Mirèio. E ben m'agradèt fòrça fòrça. Aguèt pas res de veire amb çò que m'imaginavi. Dempuòi aquel episòd, Mistral e ieu avèm fach la patz. Coneissetz l'autre provèrbi ? « Los prejutjats an la vida dura ». Los apriòris coma l'agram, contunhèron de créisser malgrat l'experiéncia mistralenca. Fins a i a pauc de temps, èra çò parièr amb Ives Roqueta. L'aviái pas jamai vist, nimai ausit e encara mens legit. Un jorn demandèri : « _De qué ne sas tu, d'Ives Roqueta ? _Se vòs Ives Roqueta, es un pauc lo Voldemort d'Occitània.... ». Es coma aquò que comencèt entre el e ieu. I a mièlhs coma primièr rescontre, per que me fai paur Voldemort. A-n'aquò s'apondèt totes los prepaus del Mèstre JCF que descriguèt l'escrivan coma un òme amb fòrça caractèr en contant d'unas anecdòtas. Dins mon sicap de caluga, pastat de catequisme dualista e traumatisant, faguèri D'Ives Roqueta lo besson malefic de Max Roqueta, qu'es lo Bon-Dieu-que-fa-plòure. Vos passi lo demai dels detalhs que m'inventèri tota sola. E ben òc, soi aisidament impressionabla ieu ! D'un brave tipe qu'a pas res demandar, ne fau un dracàs. Mas encara un còp, mercés a-n'aquela polida disciplina qu'es la literatura, m'avisèri tornarmai de mas errors. L'an passat, anèrem en Rouergue per descobrir lo país de Bodon. Vegèrem una vidèo agradiva ont Ives Roqueta parlava de l'òbra de Bodon, sus un fons dessenhat. M'encatèt son biais de parlar e sa lenga que semblava se raprochar de lo qu'ai pogut ausir a cò mieu. Pr'aquò, me decidiguèt pas completament per lo legir. Ongan, nos cal far tres fichas de lectura, sus tres òbras diferentas. Rebalavi dins la bibòc, a dobrir puòi tanquar cinquanta libres, sens me decidir. Un vintenat de monta-davala sus la cadièra aprèp, aviái totjorn pas res trapat. Desesperada, me viri cap a mos camaradas (Oï, demandi sovent lo vejaire dels autres): « _Sabètz pas de qué podriái legir per ne far un estudi ?  _A ieu, m'agrada fòrça Ives Roqueta, en pus es de mon país ! ». E coma Noemia es totjorn de bon conselh, causiguèri de l'escotar. I a tanben que n'ai mon confle de cercar. Manlèvi Made in « France » e lo legissi gaireben d'un trach ! Revelacion, flash, liuç çò que volètz. Encara un còp de mon educacion crestiana de segur...Brèu, m'agrada tròp e mai s'es pas polit de dire « tròp » quand s'agís d'una òbra aitala. Per contar un pauc, lo libre recampa tres novèlas : Einführung in die Florida, La Maleta e Merda a Vauban. La novèla de La Maleta m'agradèt mai. Conta l'odissèa d'una familha modesta que s'en vai al Mans per las vint quatre oras. Lo paire, la maire e los dos drollets que charran e se carpinhan mai que mai çò pus risolièr. Es una de las istòria que pòt èsser la nòstra e que d'efièch rampela de sovenirs d'enfància. Aprèp, me pensi pas èsser qualificada per far l'analisi de tot aquò. Seriá pecat. I a una causa que cambia pas, es que gardi una certana crenta cap a-n'aquel Mossur, qu'es pas pus de paur mas d'admiracion e de respècte.

Soi tombada, entre autra, sus aquesta vidèo qu'ilustra plan lo libre qu'ai legit e la tòca de son autor. S'exprimís amb una mescla d'emocion e de convicion que me galinan la carn.

L’abécédaire d’Yves Rouquette, un film d'Hélène Morsly (extrait) from helene morsly on Vimeo.