M'agrada, m'agrada, m'agrada Nadal !

Cada annada, quand se sarram de las fèstas, veni insuportable per mon entoratge (vòli dire encara mai que de costuma). Urosament per eles, Nadal es pas qu'un còp per l'an. Per ieu, es un periòd comol d'estrambòrd e un pauc de tristum. Mas subretot d'estrambòrd ! Comença tre la mitat del mes de novembre. Las botigas cambian sa veirina d'Halloween per se vestir de blanc, de verd o de roge. I a un fum d'estile de decoracion possibla a l'ora d'ara : lo tradicional verd e roge, lo glacial blau e blanc o encara lo negre (que m'agrada pas cap). Podriái passar d'oras entièras dins aqueles magasins a trantalhar per causir las colors de mon sap, per fin finala dintrar sens pas res, puòi que n'ai ja de decoracions...Los supermercats escapan pas a la contagion de Nadal. Cal traversar de carrièras longàssas de boitas de chocolat de totes los gostes, abans d'arribar al rai fresc. Tot aquò m'en lassi pas. Cada annada m'encanta de veire, quasi, las meteissas causas que tòrnan. Los chocolats, las decoracions, las joguinas. A la television, passan los meteisses films dempuòi de lustres ! Es lo temps de las comedias romanticas a la Love Actually e Bridget Jones ! Puòi i a la crompa tradicionala del calendièr de chocolat ! Tot lo mond an lo seu. Es un bonur de se levar lo matin, de dubrir lo fenestron en carton, se demandar se serà una estèla o un trin en chocolat... E de còps que i a, pas res. Lo fenestron es vuèg. Per que i a un golamàs qu'a manjat sos vint cinc chocolats tre lo primier del mes, e a decidit de s'atacar al tieu de calendièr ! Mas Nadal es tanben un moment de partage, doncas se cal pas enfadar. Lo melhor mejan es de plancar lo calendièr dins un endrech segur, ont lo gloton lo traparà pas jamai. Nadal se vei, e se sentís ! Nòlia bon Nadal ! Al mercat que se debana en parallèl de las iviernalas sus La Comedia, de mercants fan grasilhar de marrons o de castanhas. Te met una ponhada dins un cornet en carton e se pòt crocar dedins en se passejant dins lo mercat ont l'odor de vin caud se mescla al fum de las castanhas que craman. Un pauc pertot, dins las carrièras o a l'Universitat, podèm sentir las aurenjas o las clementinas. Aquò's tanben Nadal ! Mas me pensi que tot lo mond saràn dacòrd per dire que çò que nòlia pus bon, es çò rare : la nèu. E los cracinaments que fan los pases dins la nèu. Brèu ! I a tot un fum de tradicions que me fau (a ieu e a ma familha) un dever de respectar cada an, coma l'escota jornalièra d'aquel cant de Nadal. Normalament es pas qu'a partir del primièr de decembre, mas vau far una excepcion per uòi :

Vaquí totas las rasons per de que m'agrada tant Nadal. Es lo moment ont la familha se recampa. Çò triste es que las gens, elas, son de mens en mens al rendetz vos. I a cinc ans, èrem totes esquichats sus la taula del salon, los rires cubrissián lo son de la ràdio. Sus las fòtos, de parelhs de gautas rojas que rison. Uòi, sèm mens e a taula i a pro de plaça. Lo cant de Nadal que passa en bocla s'ausís plan. S'embarrar dins lo tristum ? Non pas, per que totes los moments passats, seràn de polits sovenirs !