De las consequéncias dramaticas d'èsser tibada...

Un còp èra, dins un país pas tant imaginària e londan qu'aquò, i aviá un rainal que li disián FireFox. Era polit coma un sòu amb sa longa coa rossèla e sas aurelhas ponchudas. Son paire, Mozilà, èra un òme famós, fòrça adrech e intelligent. Totes dos èron del vilatge de Logicial-liure-e-a-gratís. Los estajants d'aquel canton s'emplegavan mai que mai a petaçar o construire. Mozilà èra lo mai fòrt dels estajants. Trapava de solucions a totes los problèmas. Pasmens aviá marrit caractèr. D'efièch, acabèt que lo mond lo daissèron de costat, dins un talhièr escur, perdut dins lo campèstre ont bricoletjava sens relambi e sens degun. Pr'aquò, sa solesa balhava pas pus de sens a son trabalh. I aviá pas pus de problèma de solucionar. Mozilà aviá un filh, FireFox, qu'èra tot son contrari. Charrava amb las gens, ajudava e fasiá lo ben a l'entorn d'el, sens jamai demandar res en retorn. El tanben aviá lo biais per petaçar las causas e li agradava tant, que fasiá pas qu'aquò, tot lo sant clame del jorn. Un còp i aviá una pichòta Bediga Negra que demorava dins un autre vilatge, que se sonava Blogger. Son sòmi èra de venir membre de Logicial-liure-e-a-gratís. Pr'aquò las gens de Blogger èran escriveires de paire en filh. Caliá respectar la tradicion e produsir cada setmana una novèla òbra literària. Per los Bloggerencs, los de Logicial-liure-e-a-gratís èran pas qu'una molonada de gavaches sens educacion ni instrucion. La Bediga Negra sabiá qu'èra enebit d'anar a cò dels Logicials liures. Mas un jorn, desesperada per son manca d'inspiracion creatritz e desvorada per la curiositat, decidiguèt de i anar. Aval, tombèt sus mantun estajant del vilatge. Se trufèron de nòstra Bediga, un per un : «  Per qué venes sus nòstra tèrra que siás tròp bedigassà per comprene que qué siágue al Logicial Liure ! » «Te cal dintrar a ton ostal Bedigueta que seràs pas jamai capabla de far nòstre trabalh ! » E que ne sai encara. A mantuna represa, la Bediga Negra manquèt de se descoratjar. A mand de se plorar, contunhèt son camin. Aviá ausit parlar del grand Mozilà qu'èra vengut son modèl. Redoblèt d'esforces e arribèt davant l'ostal de son eròi. Dempuòi la fenèstra del talhèr, la Bediga Negra contemplèt Mozilà. Aquela vision afortiguèt son envetja de venir un Logicial Liure. Pasmens aviá tot a aprene...Subran, un bruch darrièr ela la faguèt sortir de son pantais. Era FireFox que veniá rendre visita a son vièlh paire. La pichòta feda demorèt muda davant la beutat e la gentilhessa del rainal. A-n'aquel moment, Firefox èra en questa d'un aprentit, que los Logicials Liures avián mestièr de transmetre sa conoissença. La Bediga lo preguèt de la causir coma escolana. Es çò que faguèt. Per lo primièr còp, qualqun li daissèt l'escasença de far sas pròvas a la Bediga. Ara qual sap çò qu'es venguda la bloggerenca petosa e nècia ? De que ne sai ieu que veni bauja a trapar una idèia de metre sus mon blòg ... !?

Originas d'aquel espetament de durita : Me preniái lo cap (coma cada setmana) per trapar una idèia d'articles. Eri a me dire entre ieu: « i a pas que de marrida novèla d'aquesta passa : Eleccion e sondatges que van amb, mòrts d'un cinquantenat de mainatges dins un accident rotièr, commemoracion de la mòrt de Cloclò (perdon es pas una marrida nòva)...Caldriá un pauc de tendrum dins aquel mond de brutas ! Puòi, un còp de mai, soi a me dire « Es tras que manhac LO rainal de FireFox ! »...Fariá de companha a ma Bediga tè...Debuta de la fin...

Quand lo trabalh me trabalha...

Lo trabalh es la santat se ditz...Mas cossí faire quora trabalh e santat son pas pus dacòrdi. De còps que i a, a mai s'òm fai una activitat agradiu, lo stress ne demòra pas mens al reng de pè. N'ausissi ja dire qu'es pas possible de trabalhar sens laguis o encara me parlar del bon stress. Lo que permet un rendament melhor e de balhar tot çò qu'òm pòt. Qual ditz bon, ditz atanben marrit stress. Aquí pas res de veire amb una melhora productivitat, al contrari. Los scientifics fan puslèu la distinction entre lo stress agut e lo stress cronic. A çò que pareis, es un problèma social. Lo stress agut es provocat per un enjòc ponctual. Se devetz prener la paraula en public per exemple. Un còp l'espròva passada, lo stress tomba. Pr'aquò lo qu'es cronic correspond a una situacion de stress que s'espandís dins la durada. Anar al trabalh cada jorn es una espròva. Una carga pro importanta de trabalh o encara un ambient competitiu favorizan sovent las situacions de stress sus un luòc de trabalh.

Me diretz, i a de mestièrs mai stressants que d'autres...Onze factors an permes de classificats aquò. Prenon en compte per exemple la frequéncia dels viatges, lo degrès de competitivitat o de reactivitat, la mesa en dangièr de sa pròpria vida o la dels autres, e atanben la presa de paraula davant un public fòrça larg... En primièr arriban los pompiers e los pilòtas d'avion. Seguisson los calfaires de taxi, los actors, los jornalistas e los oficiers de policia. Es interessant de veire, al contrari, lo classament dels mestièrs los mens stressants. En primièr avèm lo reliaire, lo cordurièr e lo bijotièr. Escandal planetari, lo mecanician autò arriba en setièma posicion. De segur lo tipe qu'a fach l'estudi conois pas lo garatge Roqueta ! Lo prochan còp, vos balharai qualques metòds per se pausar un pauc dins aquela vida de baug ...

                                  Tira-te del mitan conàs !

Es tombat la setmana passada, Paris es capitala, aquò o s'avèm ja, a mai es malaisit de passar a costat, mas es atanben capitala de l'incivilitat al volant. Soi un pauc estonada, mas una tala informacion fai pasmens plaser. Mos amics estrangièrs (los que demòran en defòra d'Erau) son totjorn a me reprochar lo manca de cortesia clapassenca, subretot quand s'agís de menar. Còp de gula ! Disi non. Rai qu'ai pas fòrça viatjar en França. Mas a mon vejaire, Montpelhièr es pas la piètger en matèria de violéncia rotièra. A cada còp que soi sus Tolosa, m'arriba quicòm en veitura. Me soi riscada un còp a Marselha, qu'es just aprèp Paris dins la tièra, e francament, se pòdon pas vantar tanpauc ! Quand parlam d'incivilitat al volant e del marrit menar, ieu, ai pas vergonha d'o dire, pensi evidentament a UN departament : Gard ! Aquò es verificat e aprovat, los gardeses son campions. E vai-z-i que te sortissi de la fila, se possible subran e sens lo senhalar, per me rabatre just aprèp tan brutalament de segur ! Sabon pas menar. Urosament, japan mas mordan pas los gardeses, me soi jamai facha insolentar sus los camins de Nimes. Mas cossí explicar la violéncia e l'incivilitat en veitura ? Aquò me tarufa. A mai ieu soi tocada per aquela terribla malautia. Mai d'un de mos amics m'o an fach remarcar. Tre que pausi mon cuòl sul sèti de l'autò, me transformi en una mena de caluga a l'espèra d'una paura victima de perseguir dins tot Clarmont, per li cridar dessús e per fin finala m'en tornar coma se de res non èra. Benlèu qu'un jorn tombarai sus un tipe encara mai caluc que ieu, e qu'acabarai al fons de Lagarèl. Mon problèma màger es que suporti pas las gens mòlas. Ma vida sus la rota es un pauc coma 24oras chròno. A mai quand ai lo temps, ai pas lo temps. Sentissi totjorn lo besonh d'anar lèu coma se preniái l'avion. Resulta que m'enfadi de longa. La bona novela es que soi pas la sola puòi que l'incivilitat al volant es en plena ascencion. Es que podèm dire que lo contacte amb lo volant fai sorgir l'interdit social e lo costat negre de nòstra personalitat ? Pensi pas...

L'incivilitat rotièra es coma tot...Çò risolièr es que fasèm de crassas al mond : mancam d'espotir lo vièlh que met tres oras per traversar lo passatge, insolentam lo de davant per que met pas son clignò mas n'autres fasèm exactament parièr ! Quand sèm pèdon, gulam sul cabordàs qu'a mancat de nos escrachar. Quand sèm perduts sus una rota fòra Occitània, badam sus l'autoctòn qu'a pas la paciéncia d'esperar. Es que i a una solucion a-n'aquel problema social ? Ieu ne prepausi una. Amics automobilistas ai un messatge per vos. Cal arrestar de faire nòstres individualistas e de creire que la rota nos aparten. Aimatz-vos los un los autres. Siaguètz solidaris contra l'opression policièra que nos rauba cada jorn. Amics automobilistas, se cal recampar contra un mal mai dangierós e que crei pauc a cha pauc d'en pertot sus las rotas, camins e mai trepadors... Un enemic que respecta pas res e que vòl conquistar lo mond rotièr. Nos cal ligar contra un enemic comun : las bicicletas !