Patapim Patapam

Non, non, ai pas ges cambiat lo títol de mon blòg. « Patapim patapam » es just lo darrièr espectacle de la Rampa que vegèri pas mai tard que dimars de matin. Coma me cal far trenta linhas, vau presentar la Rampa TIO, benlèu inutila per vos, mas plan practica per ieu. La Rampa TIO (Teatre Interegional Occitan) es una companhia de teatre qu'existís dempuòi 1974 e que lor tèma principal es la cultura occitana e son desvelopament. L'an passat, vegèri ma primièra pèça d'aquela companhia amb la Gavachona. M'encatèt aquel espectacle escrich per Claudi Alranq que se sonava L'estanquet . Èron mai que mai de peçòtas amb de tròces cantats. Aviái paur que siágue tròp intelligent per ieu, mas al contrari vegèri pas lo temps passar e m'escacalèri de longa. Dimars soi doncas anada veire amb una classa de pichòts Patapim Patapam. De qu'es aquela expression ? Nos contèron qu'es la formula occitana per anonciar que se va produsir un eveniment espectaculari. O aurètz comprés, se tracha doncas d'un univèrs misteriós e sustot destinat als enfants. Fòrça parents, quand sabon pas pus de que faire, utilizan la menaça del monstre imaginari per far escotar los mainatges : «Acaba ta sopa si que non la romeca te vendrà quèrre ». Un de mos grands me parlava del famós pelharòt que trevava dins las carrièras del Clapàs en cridant « Peeeeeeeelharòt, pelharòt, Pel de lapin ...» e los enfants n'avián evidentament paur. Mas ieu dins mon pichòt canton me sentissiái en securitat, luònh dels monstres clapassencs.

 

Vos vau pas faire esperar mai longtemps, l'espectacle s'inspira del conte de Joan-sens-paur e recampa las figuras grandas de paur qu'apartenon a la cultura occitana. Ai parlat de Joan-sens-paur mas los dos actors meton tanben en scèna de personatges coma la romeca, lo pelharòt sens doblidar de far la tièra de las paurs de tota mena. I a pas que dos actors qu'interprètan tor a tor los differents ròtles : Joan-Loís Blenet e Anna Wasniowska. L'espectacle foguèt pas que bramadís e lagremas puòi que los pichonets avián paur de tot e de pas res. Puòi i aviá ieu qu'a l'encòp consolavi un nenon sus un genolh e que ne podiái pas pus de rire.