Pantaissada d'estudiant

Per fòrça mond, la vida estudianta sembla una vida de sòmi. S'ausissèm sovent dire : "_Veiràs quand auràs d'impòses de pagar, de manits de far manjar, patin, cofin...Ne tornarem parlar !" Tot un fum de repròches que t'encoratjan a profiechar de ton ritme d'estudiant. A mai se i a de trabalh personal coma se ditz, segur que mai d'un somiariá de quinze oras de corses per setmana. Es per aquò que Dieu creèt l'emplec estudiant. Indispensable per mantun. Mejan de desculpabilizar per d'autres, coma ieu o auretz comprés. Aital commencèt una quista longa e dificila de recèrca. Evidentament lo mièlh sariá un trabalh plan pagat, pas tròp malaisit, pas tròp luènh de l'ostal e que s'acabariá lo divendres a miègjorn. Quista encara mai longa e malaisida. Mas l'estudiant es coratjós e optimista. Daissi los tradicionals cv e letras de motivacion (manescrichas!) d'aicí d'alai. L'estudiant canhós se servís volontièrs de l'otís internet per postar sa recerca d'emplec dempuòi son ordenador e confortablament assetat a son burèu. Cresi qu'aquò marcha pas que per los autres...Remembratz-vos l'internet es viciós. Coma ditz lo provèrbi, es totjorn quand t'arrèstas de cercar que tròbas. E vaquí qu'un jorn, en anant al Restò U (autra invencion dau Dieu dels estudiants), te vèsi una anóncia. L'anóncia. Se recruta d'estudiants per ajuda dins las coisinas dau restaurant de Verd Bois. Sauti sus l'escasença e vau lèu lèu emplenar la ficha d'entresenhas, encoratjada per mos autres amics animals. E coma una bona novèla arriva pas jamai sola, rescontri lo responsable de la còla de trabalh. Me pausa qualques questions e dètz minutas mai tard me ditz a ma granda jòia : «Tombas plan. Pòrtas-me lo RIB e la carta vitala. Te sòni diluns per començar ». Fasèm pacha. Sortissi d'aquí tota contenta e m'afani de contar la bona novèla als collègas. Ne soi segura, es lo melhor trabalh qu'un estudiant pòsca aver. A cinc minutas de l'ostal, sus plaça quand soi en cors e trabalharai a la pausa de miègjorn. Es ara que comença la pantaissada dangierosa de l'estudianta nècia que soi. Pr'aquò n'ai la costuma. Me fau de longa colhonar pasmens contunhi d'i creire. Ai pas la carta vitala al Clapàs. Rai, me la fau numerizar per la Mamà. Tot sembla polit, tot sembla perfièch puòi qu'e mai la tecnologia es amb ieu. Anonci la causa d'en pertot talament soi fièra. L'endeman aprèp los corses, me despachi de tornar a l'ostal per dubrir la peça joncha que conten lo darrièr papièr que me permetrà de trabalhar. M'afani per l'estampar e corrissi coma una caluga fins al Restò. I a ja qualqu'un dins lo burèu. La secretària m'a fach un sorire. E òc soi ja coneguda. Soi ieu que vau trabalhar e mai que netejarai mai de vaissèla que la maquina. E mai que sarai nomenada melhora emplegada del mes. Mas aquò es pas res. Lo primièr més, trabalhi quinze oras. Mas coma aquò vai e que preni lo ritme, m'apondon cinc puòi dètz oras de mai. Ganhi d'argent, mai que previst. Acabi l'annada escolara amb un bon salari. Talament que me pagui tot çò que vòli. E mai un casco nòu. E mai quatre pneus nòus. E mai una autò nòva. Las jornadas fan pas que vint-quatre oras, rai. S'en fotem, es una pantaissada ! Ieu dins un setmana, capiti de trabalhar, d'anar en cors e la dimenjada participi a de corsas bèlas. E me vaquí a 30 ans venguda campiona de rallye dins ma categoria. Quand los jornalistas a la television me demandan alavetz : «Cossí avètz començat ? Avètz de conselhs per los joves que seguisson ?» " _Sabètz, quand debutèri, trabalhèri al Resto U de ma fac. Coma aquò, pauc cha pauc, me crompèri de que virar e progressar...Dins la vida, i a pas de secrèt coma disiá mon grand, cal TRA-BA-LHAR !». Mon sòmi es pas acabat que la pòrta dau burèu se dubrís : «A, sabètz que ? Fin finala vos podèm pas prene. Desolats è ! »

Adieu motor que canta e perfum caud dels pneus sus la rota. M'en tòrni a ma bibliotèca d'occitan ont, urosament, lo bourriquet d'oc, la granhòta, l'anchòia e tant d'autres m'espèran. Me l'an tornat lo sorire. De pantaisses n'i aurà d'autres !